شفاعت روضه‌خوان‌ها

.

ما به چه اعتماد داریم؟ به شفاعت؟

شفاعتی که روضه‌خوان‏ها برای ما درست کردند که یک قطره اشک بریزید، تمام گناهان گذشته و فعلیه و آینده به اندازه ستارگان و به اندازه برگ درختان و به اندازه قطرات دریاها…

این مزخرفات چیست برای مردم می‏‌گویید؟

مردم را به گناه وادار می‏کنید. فلان کسی که قمارباز است، زناکار است، لات است، الوات است، هر چه هست، می‏گوید مانعی ندارد ما فقط عاشورا گریه می‏کنیم و بس است، کافی است.

اعتماد به شفاعت؟

شبیه شفاعتی که از برای مسیحی‏‌ها است که این شفاعت این‌چنینی هم دنباله آن است، شفاعتی که بر خلاف عدل است، بر خلاف عقل است، برخلاف فضل است، بر خلاف نزول شریعت است.

شریعت نیامده است که شما این‌قدر دعا بخوانید -در مفاتیح است- این قدر دعا و تمام شد دیگر. اگر به اندازه تمام ذرات عالم گناه کردی خدا می‏بخشد.

نفهمیدیم! این چه دینی است؟!

بی‌دینی بهتر از این دین است دیگر. بی‌دینی هم می‏داند دو دوتا چهارتاست، سه سه‌تا نه‌تاست، این نه، حساب ندارد، اعتماد به شفاعت است، چه شفاعتی؟
«وَ لا یَشْفَعُونَ إِلاَّ لِمَنِ ارْتَضى‏» در حدیث رضوی دارد، امام‌رضا (ع) که ناظر است حقاً‌ به قرآن می‏فرماید: «مَنْ سَرَّتْهُ حَسَنَتُهُ وَ سَاءَتْهُ سَیِّئَتُهُ»

این است.

هم شافع باید مرضی عند الله باشد، هم مشفَّع مرضی عند الله باشد، هم کار قابل شفاعت باشد.

کسی که جنس هزار تومانی می‏خواهد بخرد، با یک قران که نمی‏شود بخرد، بله، نهصد تومانی را صد تومان شفاعت. تا مقداری راه آمده باشد، بعد دستش را بگیرند بکشند.

«مَنْ سَرَّتْهُ حَسَنَتُهُ وَ سَاءَتْهُ سَیِّئَتُهُ»، اگر کسی کار بدی کرد، بدش نیامد، اینجا شفاعت یعنی چه؟ معلوم است از بد بدش نمی‏آید. اگر کسی کار خوب کرد و خوشش نیامد، برای او بد و خوب یکسان است.

پس کسی که در قلبش مؤمن است و لذا «ادَّخَرْتُ شَفَاعَتِی لِأَهْلِ الْکَبَائِرِ مِنْ أُمَّتِی»، صغائر که «إِنْ تَجْتَنِبُوا کَبائِرَ ما تُنْهَوْنَ عَنْهُ نُکَفِّرْ عَنْکُمْ سَیِّئاتِکُمْ» اگر کبائر تکرار نشود، اگر پای مؤمن لغزید و کبیره‏ای انجام داد، توبه هست، شفاعت هست، مغفرت هست