در آخرین آیه سوره مبارکه فتح:
«اعوذ بالله من الشیطان الرحیم»
«مُحَمَّدٌ رَسُولُ اللَّهِ وَ الَّذينَ مَعَهُ»
با او،
با او یعنی در سلک او، دنبال او،
چون آن نقطه اصلیه و نقطه مرکزیه است
و نقطه اولای دعوت الی الله است.
«وَ الَّذينَ مَعَهُ»
با او،
نه با او در حسب او،
در نسب او،
در لغت او،
در وطن او،
در شهر او،
در شکل او،
در رنگ او،
نه!
«مُحَمَّدٌ رَسُولُ اللَّهِ»
خداوند متعال وقتی محمد نازنین (ص) را معرفی می‌کند،
نمی‌گوید ابن عبدالله، عبدالله کیست؟
عبدالله نوکر پیغمبر است،
عبدالله در مقابل پیغمبر چیزی نیست.
اگر هاشم جد پیغمبر است، سیادت از پیغمبر است برای هاشم،
نه اینکه از هاشم است برای پیغمبر.
محور اوست.
محور کل کائنات مخلوقه محمد بن عبدالله (ص) است.
و لذا معرفی می‌کند محمد الامی نیست،
«مُحَمَّدٌ رَسُولُ اللَّهِ»
محمد المکی نیست،
محمد المدنی نیست،
ابن عبدالله نیست، ابن هاشم نیست.
این‌ها چیست؟
این ماها هستیم که باید به خودمان اضافه کنیم تا چیزی بشویم.
آیت‌الله‌العظمی، بالا و بالاتر.
«مُحَمَّدٌ رَسُولُ اللَّهِ»
این رسالت الهیه که آخرین و بالاترین و مهم‌ترین و معصوم‌ترین رسالات ربانیه است
که حتی از برای مرسلٌ الیهم عادی نیست،
حتی نسبت به کل رسل، رسول است.