«فَیتَبِعّوُنَ اَحْسَنَه» در آیه‌ى شریفه که پیروى از بهترین نظرات را پیرامون احکام شرعى بر هر مکلفى واجب کرده بدین معنى است که به‌این «احسن» گرایش یابند و به‌کارش گیرند. که در این میان اگر به «حَسَنِ» مطلق دست یابند که احسن‌القول و حکم قطعى الهى است، این حَسَن مطلق، مسئولیت مطلق مى‌آورد، که سایر حسن‌ها در برابرش اصلاً حَسَن نیست، بلکه قبیح است، و «احسنه» تنها در جاهایى است که حقیقت دراین میان صددرصد خودنمایى نکرده و سخنانى که درباره‌ى آن است بین حسن و احسن مى‌باشد، که پسندیده و پسندیده‌تر به‌حساب نزدیک و نزدیک‌تر به حقیقت بودن است، بنابراین پیروى از «احسنه»: مُتَعَین است و دیگر هیچ، و تنها میزان و معیار «احسنه» این است که صاحب نظر از نظر کاوش و کوشش به‌نگرش و بیان احکام خدا عالم‌تر، متعهدتر و پرهیزکارتر باشد.