اگر پيش از وقت ـ و يا چه بهتر كه پس از وقت ـ با وضو يا غسل است و مى‌‌داند و يا احتمال عقلايى مى‌‌دهد كه اگر طهارت خود را باطل كند ديگر براى نمازش تا آخر وقت دسترسى به‌‌آب نخواهد داشت، واجب است هم‌‌چنان با طهارت باقى بماند تا نمازش را بخواند، مگر در صورتى كه باقى ماندنش بر اين طهارت جورى سخت باشد كه معمولاً قابل تحمل نباشد كه مورد عسر يا حرج است گرچه در صورت حرج و طاقت فرسايى بى زيان تحملش مستحب است.