مسلمان

دل امام زمان خون است و دل‌های آباد برای امام زمان خون است،
چقدر مصیبت در غیبت و چقدر در حضور ببیند.
با پیغمبر بزرگوار قبل از رسالت کاری نداشتند،
چون داعیه نبود، با امام زمان همه در غیبت کار دارند،
چون برخلاف سنّت او، بر خلاف وضع او کار می‌کنند.
پیغمبر زمانی که تشریف آوردند بُت‌پرست‌ها، لات‌پرست‌ها، عزی‌پرست‌ها، منات ثالثة الأخری‌پرست‌ها، مثلثین، مثنین و غیره،
آن‌ها بیشتر می‌توانستند قبول کنند.

آن حضرت می‌‌آیند و چه می‌کنند،
چه می‌آورند و چه مبنایی دارند،
این برای اکثر ما مسلمان‌ها و شیعیان انذار است،
خوف است.
اگر از گریه بمیریم حق داریم
و اگر خون گریه کنیم حق داریم،
اما گریه کردن و منقلب شدن کافی نیست.
چاره‌ای جز یکی از دو راه نیست،
یکی قبل از ظهور آن حضرت در راه او قدم برداریم

کسانی که می‌خواهند ابزار مهدی باشند باید در راه مهدی باشند،
راه مهدی غیر از راه ما است.
اگر پیغمبر بزرگوار بیایند حوزه‌های ما را قبول دارند؟
امام زمان حوزه‌های ما، مسجدهای ما و حسینیه‌های ما را قبول دارند؟
حجةالاسلام‌های ما، آیت‌الله‌های ما، آیت‌الله‌العظمی‌های ما را قبول دارند؟
پس همه این حرف‌‌ها دروغ است.

توفیق بزرگ ما مسلمان‌ها این است که در برابر کتابی هستیم که بیانگر کل وحی‌های ربانی است، با بهترین بیان، فصیح‌ترین لغت، بهترین ادب، روشن‌ترین معنا، قانع کننده‌ترین مطالبِ منطقیِ عقلیِ فکریِ علمیِ فطری. بنابرین ما در اقیانوسی مواج و بیکران از معارف ربانی واقع هستیم.