مسئله ۸۸۰

چنان‌‌كه بازگو كردن گناه هر مسلمانى حرام است، خود مكلف نيز نبايد گناهان پنهانش را بازگو كند، زيرا اين خود «تَشيعَ الْفاحِشةُ» است كه هم آبروى خودش را مى‌‌برد، و هم راه گناه براى ديگران بازتر مى‌‌شود، خصوصا اگر گناهان پنهان از شخصيت‌‌هايى باشد كه در نظر مردم از اركان ايمانى بشمارآيند، و روى اين اصل اقرار به‌‌گناه نزد حاكم شرع نيز حرام است، و حرام‌‌تر از آن اين است كه حاكم شرع كسى را وادار كند كه به‌‌گناهش اقرار نمايد، به‌‌خصوص گناهانى كه داراى حد و يا تعزيرند، زيرا اگر مقصود پاك كردن گنهكار است راهش توبه است كه ارتباطى به‌‌شما ندارد و مربوط به‌‌خود اوست، و اگر هم مقصود جارى كردن حد و يا تعزير است، اين هم در انحصار شهادت شاهدان عينى است، به‌‌ويژه در گناهان جنسى كه برحسب دو آيه‌‌ى قرآن در زنا و لواط چهار شاهد عادل و در مساحقه چهار زن عادل بايد ـ با شرايطش ـ شهادت دهند، كه اقرار و يا كم‌‌تر از اين تعداد در مورد حد هرگز پذيرفته نيست، و در صورت علم به‌‌اين انحراف‌‌ها تنها جاى نهى از منكر است با شرايطش. و در خبر است از رسول گرامى صلى‌‌الله‌‌عليه‌‌و‌‌آله كه زنى به‌‌نام غامديه نزد حضرتش اقرار به‌‌زنا كرد حضرت به‌‌او فرمود: برگرد و استغفار كن… كه اين‌‌جا به‌‌جاى اقرار به‌‌گناه استغفار را مقرر فرموده است.