قرآن «هو» مطلق است و سایر وحی ها «هو» مطلق نیستند. سایر وحی ها محدودند، محدود به زمانها، انسانها و مکلّفین خاصّ اند، در زمان خاصّ، ولیکن «هو» قرآن «هو» مطلق ربّانی است در بُعد امکان نزول که بُعد از آن امکان ندارد نازل بشود.

«مُحَمَّدٌ رَسُولُ اللَّهِ» خداوند متعال وقتی محمد نازنین (ص) را معرفی می‌کند، نمی‌گوید ابن عبدالله، عبدالله کیست؟ عبدالله نوکر پیغمبر است، عبدالله در مقابل پیغمبر چیزی نیست. اگر هاشم جد پیغمبر است، سیادت از پیغمبر است برای هاشم، نه اینکه از هاشم است برای پیغمبر. محور اوست. محور کل کائنات مخلوقه محمد بن عبدالله (ص) است.

«تَنَزَّلُ الْمَلَائِكَةُ وَالرُّوحُ» هم «أَنزَلْنَاهُ» هم «تَنَزَّلُ» نسبت به پیغمبر دو بُعدی است، ولی نسبت به ائمّه یک بعدی است. چون نزول ملائکه و روح نزول به قرآن نیست، چون منزل وحی نیستند و وحی به آنها نازل نمیشود. نزول کلّ امر است، منتها به وحی نیست، به الهام است. ولکن بر پیغمبر بزرگوار هم نزول قرآن است، هم نزول کلّ امر.