توفیق بزرگ ما مسلمان‌ها این است که در برابر کتابی هستیم که بیانگر کل وحی‌های ربانی است، با بهترین بیان، فصیح‌ترین لغت، بهترین ادب، روشن‌ترین معنا، قانع کننده‌ترین مطالبِ منطقیِ عقلیِ فکریِ علمیِ فطری. بنابرین ما در اقیانوسی مواج و بیکران از معارف ربانی واقع هستیم.

«مُحَمَّدٌ رَسُولُ اللَّهِ» خداوند متعال وقتی محمد نازنین (ص) را معرفی می‌کند، نمی‌گوید ابن عبدالله، عبدالله کیست؟ عبدالله نوکر پیغمبر است، عبدالله در مقابل پیغمبر چیزی نیست. اگر هاشم جد پیغمبر است، سیادت از پیغمبر است برای هاشم، نه اینکه از هاشم است برای پیغمبر. محور اوست. محور کل کائنات مخلوقه محمد بن عبدالله (ص) است.

«ما کَذَبَ الْفُؤادُ ما رَأى‏» قلب پیغمبر فؤاد است، چون در رؤیت معرفتی و در عبودیت و در شناخت احکام الله در بالاترین قله ممکن قرار گرفته است. و در لیله معراج نه تنها پای بر فرق کل کائنات مادی نهاد، بلکه پای روحش نیز بر فرق کل کائنات معنوی قرار گرفت.