«تَنَزَّلُ الْمَلَائِكَةُ وَالرُّوحُ» هم «أَنزَلْنَاهُ» هم «تَنَزَّلُ» نسبت به پیغمبر دو بُعدی است، ولی نسبت به ائمّه یک بعدی است. چون نزول ملائکه و روح نزول به قرآن نیست، چون منزل وحی نیستند و وحی به آنها نازل نمیشود. نزول کلّ امر است، منتها به وحی نیست، به الهام است. ولکن بر پیغمبر بزرگوار هم نزول قرآن است، هم نزول کلّ امر.

قرآن خواندنی است، خوب هر نوشته‌ای خواندنی است. هر گفته‌ای خواندنی است. پس چرا لفظِ قرآن اختصاصِ به این کتاب اخیرِ وحیانی یافته است؟

قرآن را باید مطالعه کرد، دقت کرد، تدبر کرد، با ابزارهای معصومانه برونی و درونی با پیوند ابزارهای مطلقه معصومه درونی مانند فطرت پاک، عقل کلی و نظر و دقت کامل و همچنین ابزارهای برونیِ درون قرآنی باید به گونه ای معصومانه در آیات قرآن تدبر کرد.