رجعت بالاستدعاء
.
ما نه از انبیاء هستیم، نه از ۴۵ نفر، ممکن است بعضی باشیم،
نه از ۳۱۳ نفر، ممکن است بعضی باشیم،
نه از ده هزار نفر، ممکن است بعضی باشیم.
اما اگر خارج از تمام این جمع‌ها بودیم
ما رجعت بالاستدعاء داریم،
«وَ یَکُرُّ فِی رَجْعَتِکُمْ»، (من لا یحضره الفقیه، ج ۲، ص ۶۱۵)
کما اینکه در زیارت جامعه است
و روایات متعدده و اشارات بسیار قویه‌ا‌ی که از آیات مقدسات قرآن وجود دارد.
«الَّذینَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ» (سوره بقره، آیه ۲۵)
در بُعد اول «الَّذینَ آمَنُوا» است و در بُعد دوم؛
از جمله آیاتی که به بُعد دوم به وجه اطلاق یا به وجه عموم اشاره دارد:
«وَ قالَ الَّذینَ کَفَرُوا لِرُسُلِهِمْ لَنُخْرِجَنَّکُمْ مِنْ أَرْضِنا أَوْ لَتَعُودُنَّ فی مِلَّتِنا فَأَوْحى إِلَیْهِمْ رَبُّهُمْ لَنُهْلِکَنَّ الظَّالِمینَ». (سوره ابراهیم، آیه ۱۳)
یک برخورد و دو برخورد و سه برخورد با آیات کافی نیست،
هر چند انسان با تبلور دقت کند.
«لَنُهْلِکَنَّ الظَّالِمینَ»،
چه زمانی؟ قیامت؟ خیر. مرگ؟ برزخ؟ خیر، این‌جا.
«لَنُهْلِکَنَّ الظَّالِمینَ * وَ لَنُسْکِنَنَّکُمُ الْأَرْضَ مِنْ بَعْدِهِمْ».
کدام ارض؟ همین‌جا.
«مِنْ بَعْدِهِمْ» چه چیزی؟
یا از بین رفته‌اند، یا هلاک وجودی پیدا کرده‌اند، از بین رفته‌اند و کشته شده‌اند، نابود شده‌اند،
قبل از ولیّ امر، زمان ولیّ امر، یا نه از منصب افتاده‌اند.
فلان وزیر هلاک شد یا هلاک خودش است یا اگر هست هلاک وزارت خود است، هیچ چیزی نیست.
«لَنُهْلِکَنَّ الظَّالِمینَ * وَ لَنُسْکِنَنَّکُمُ الْأَرْضَ مِنْ بَعْدِهِمْ».
برزخ نیست، قیامت نیست.
«لَنُسْکِنَنَّکُمُ الْأَرْضَ مِنْ بَعْدِهِمْ»،
یعنی رسل و کسانی که اتباع رسل هستند.
