رجعت بالاستدعاء
رجعت بالاستدعاء
.
ما نه از انبیاء هستیم، نه از ۴۵ نفر، ممکن است بعضی باشیم،
نه از ۳۱۳ نفر، ممکن است بعضی باشیم،
نه از ده هزار نفر، ممکن است بعضی باشیم.
اما اگر خارج از تمام این جمع‌ها بودیم
ما رجعت بالاستدعاء داریم،
«وَ يَكُرُّ فِي رَجْعَتِكُمْ»، (من لا یحضره الفقیه، ج ۲، ص ۶۱۵)
کما اینکه در زیارت جامعه است
و روایات متعدده و اشارات بسیار قویه‌ا‌ی که از آیات مقدسات قرآن وجود دارد.
«الَّذينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ» (سوره بقره، آیه ۲۵)
در بُعد اول «الَّذينَ آمَنُوا» است و در بُعد دوم؛
از جمله آیاتی که به بُعد دوم به وجه اطلاق یا به وجه عموم اشاره دارد:
«وَ قالَ الَّذينَ كَفَرُوا لِرُسُلِهِمْ لَنُخْرِجَنَّكُمْ مِنْ أَرْضِنا أَوْ لَتَعُودُنَّ في مِلَّتِنا فَأَوْحى إِلَيْهِمْ رَبُّهُمْ لَنُهْلِكَنَّ الظَّالِمينَ». (سوره ابراهیم، آیه ۱۳)
یک برخورد و دو برخورد و سه برخورد با آیات کافی نیست،
هر چند انسان با تبلور دقت کند.
«لَنُهْلِكَنَّ الظَّالِمينَ»،
چه زمانی؟ قیامت؟ خیر. مرگ؟ برزخ؟ خیر، این‌جا.
«لَنُهْلِكَنَّ الظَّالِمينَ * وَ لَنُسْكِنَنَّكُمُ الْأَرْضَ مِنْ بَعْدِهِمْ».
کدام ارض؟ همین‌جا.
«مِنْ بَعْدِهِمْ» چه چیزی؟
یا از بین رفته‌اند، یا هلاک وجودی پیدا کرده‌اند، از بین رفته‌اند و کشته شده‌اند، نابود شده‌اند،
قبل از ولیّ امر، زمان ولیّ امر، یا نه از منصب افتاده‌اند.
فلان وزیر هلاک شد یا هلاک خودش است یا اگر هست هلاک وزارت خود است، هیچ چیزی نیست.
«لَنُهْلِكَنَّ الظَّالِمينَ * وَ لَنُسْكِنَنَّكُمُ الْأَرْضَ مِنْ بَعْدِهِمْ».
برزخ نیست، قیامت نیست.
«لَنُسْكِنَنَّكُمُ الْأَرْضَ مِنْ بَعْدِهِمْ»،
یعنی رسل و کسانی که اتباع رسل هستند.
