مسئله ۲۶۷

شخص لال يا كسى كه زبانش گير دارد و يا اكنون نمى تواند درست بخواند، بايد به اندازه ى توان خود هرگونه كه مى تواند بخواند، و چنان چه اصلًا نمى تواند بخواند و يا نقصانى در خواندن دارد بايد در صورت امكان نمازش را به جماعت بخواند و چنان چه لال باشد يا لكنت زبان داشته باشد بهر مقدارى كه در توان اوست بخواند و بقيه را با ايما و اشاره به پايان رساند كه «لايكلّف اللَّهُ نفساً الّا وُسِعْها» و در صورتى كه بتواند قرائتش را تا آخر وقت درست كند واجب است تا درست كردن قرائتش نماز را تأخير اندازد مگر آن كه بترسد وقت نماز تمام شود كه اين جا به مقتضاى ضرورت بايستى نمازش را به گونه اى كه مى تواند بخواند، و در صورت امكان بايستى آن را به جماعت انجام دهد، مگر كسى كه هميشه معذور است و تقصيرى هم در اين عذر ندارد.