تلفظ حروف و كلمات قرائت بايستى تا سرحد امكان صحيح ادا شود، و هم چنين أعراب و حركاتش، زيرا تغيير لهجه خود حرجى است، بلكه حداقل اين است كه معناى كلمه يا آيه با بى مراعاتى عوض نشود، و در مرتبه ى دوم اين كه إعراب موجود در قرآن بدون كم و زياد مراعات شود، گرچه تغيير اعراب معنى را عوض نكند، زيرا تكليف اين است كه آن چه در قرآن است بخوانيم، و از جمله همان عربى خواندن است و ترجمه اش به هيچ زبانى كافى نيست، زيرا قرآن ركن ايمان است و نماز پايه اى از ايمان، و هر دو بايستى در نماز به زبان وحى خوانده شوند، تا حالت بين المللى اين آخرين وحى به زبان ويژه اش هم چنان پايدار بماند، و كمترين آگاهى از زبان وحى اين است كه نماز: عمود دين، با همان زبان عربى به گونه اى بين المللى و همگانى هم چنان به چهره زيباى خود باشد.