مسئله ۴۱۰

اگر خويشتن را در مورد روزه به «حرج» يا «عسر» اندازى، در صورت اول روزه‌‌ات را واجب است در همان رمضان انجام دهى و در صورت دوم، واجب است پس از رفع عسر و مرض آن را انجام دهى، و اگر هم اين مرض اختيارى تا رمضان ديگر ـ يا بيشتر ـ طول كشيد، هرگز روزه از شما ساقط نيست، زيرا احكام تخفيفى در زمينه‌‌ى عسر يا حرج در مواردى است كه بدون اختيار شما عسر يا حرج به‌‌وجود آيد كه هرگز در هيچ بعدى از احكام اسلامى بهانه‌‌اى براى ترك واجب محسوب نمى‌‌گردد زيرا عذر از فعل حرام «ما اْضُطرِرْتُمْ» است كه اضطرارى پيش آيد نه «مَا اْضَطَررْتُم» كه خود خويشتن را به‌‌اضطرار افكنى، و در آيه‌‌ى ديگر مى‌‌فرمايد: «فَمَنِ اضْطُرَّ غَيْرَ بَاغٍ وَلاَ عَادٍ فَلاَ إِثْمَ عَلَيْهِ»(سوره‌‌ى بقره، آيه‌‌ى 173) كه هر دو آيه شريفه دلالت بر عُسْرِ غير اختيارى دارند و نه عُسْرِ اختيارى كه اگر با اختيار خودت خود را به‌‌اضطرار و عُسْر اندازى گرچه روزه‌‌ات را افطار نكنى لكن به‌‌جهت همين عمل معصيت كرده‌‌اى و روزه‌‌ات نيز باطل مى‌‌باشد و در اين صورت بعد از رمضان علاوه بر قضا كفارّه نيز بر شما واجب است.