مسئله ۴۱۱

روزه براى مسافران مانند ديگران در صورت امكان بدون عسر يا حرج واجب است و سفر هم‌‌چون مرض، كه مورد استثنايى براى ترك روزه است، فقط به‌‌عنوان عسر و زيان موجب ترك روزه مى‌‌شود و بس، و پيوند سفر به‌‌مرض بدين جهت است كه سفرهاى گذشته با حالت روزه موجب مرض مى‌‌شده وگرنه هر سفرى ملحق به‌‌مرض نمى‌‌شود و در سفرهاى كنونى چه بسا انسان از خانه‌‌ى خود هم راحت‌‌تر است، و مبناى اين حكم آيه شريفه‌‌ى «يُريدُ اللّه‌‌ بِكُمُ الْيُسْرَ وَ لا يُريدُ بِكُمُ الْعُسْرَ»*(آيه‌‌ى 185) مى‌‌باشد كه خدا براى شما آسانى مى‌‌خواهد نه سختى» كه سختى در وطن مانع روزه و آسانيش در هر سفرى موجب روزه است.
اصولاً مرض و سفر كه عذرى براى روزه مقرر شده تنها براى حرج و يا عسرى است كه در اين دو حالت پيش مى‌‌آيد، روى اين اصل تنها در اين دو حالت روزه واجب نيست، البته در صورتى كه حرج يا عسر اختيارى نباشد، و يا در صورت اضطراريش توان و امكان برطرف كردنشان دركار نباشد